Angel with a shotgun

De voetstappen weergalmden een het immense bouwwerk. Holle klanken botsten tegen de wanden van het gebouw. Hij bewoog zich geruisloos voort op de zwart-wit betegelde vloer. Het marmer was koud alsof de open bloeiende lente die buiten heerste haar stralen niet op deze plek had laten voelen. De ruimte werd verlicht door kaarsen die overal in de kerk oplichten. Het was een zwakke, onbenullige lichtstroom, die bijna werd opgeslokt door het donker dat zich overal uitstrekte. Toch was het schemerlicht meer dan genoeg om het altaar te vinden. Op het hoofdkwartier na, was dit hemelse gebouw de plek die hij het meest bezocht. Een plek steriel en onaangeroerd door heidenen en ketters die de hele wereld naar hun hand hadden gezet. Ongelovigen waren doelloos. Ze hadden niets om na te streven, ze probeerden de leegtes in hun leven aan te vullen met geweld en drank. Zij vochten voor niets, voor een lust naar bloed en voor hun zieke gedachten. Hij was anders; hij had zijn redenen, een doel dat werd na gejaagd. Jace zat niet in de Maffia omdat hij het fijn vond om mensen te bedreigen of tonnen vol geld te verdienen. Zijn fixatie reikte verder dan de begrenzingen van geld, bezittingen of macht. Ook al waren die extra's niet onnodig toch was Jace anders. Wraak en eer speelden bij hem een veel grotere rol dan ziek sadisme. In zijn ogen was Kayle een zo, kille sadist. The Boss. Jace haatte hem niet, maar hij verafgode hem ook niet. Kayle was in Jace' ogen niet erg speciaal. De leader was dan wel de sterkste, meest berekende maffioso van de stad. Toch was hij zo - saai. Er waren vele, en vele anderen die ook gevaarlijk en sluw waren, het was net een verhaal dat nog een keer en nog een keer werd vertelt. Het stond hem gewoon niet aan. Jace vond het veel fijner als mensen tegen de stroom in gingen, als ze ongewoon waren. Het altaar strekte zich voor hem uit. Het eikenhouten stelsel was rijkelijke versierd met zijden kleden en gouden voorwerpen als kelken en kaarsenhouders. Hij knielde neer, Jace legde zijn knie gehuld in een dure, Italiaanse broek op het verhoog naar het altaar toe. Vol bewondering ging zijn blik naar het reusachtige olieverf schilderij dat van achteren aan de wand hing. Hij sloot zijn ogen, de woelige gedachten lekten langzaamaan weg uit zijn hoofd. Terwijl de koude door de stof van zijn broek heen drong bad Jace tot God. Een megeling tussen olieverf, wierook, stof en smeldend kaars vet prikkelde zijn reukorgaan. Op deze momenten werd hij overweldigd door de kracht van de stilte en de smetteloosheid die de kerk, het huis van God, zo mooi maakte. Plots sloegen er voetstappen door de geluidloosheid heen. Kloppende en botsende verstoorden de luide klanken zijn rust. Jace opende zijn ogen, stond op en draaide zich langzaam om. Zij ogen waren gewend aan de duisternis waardoor hij perfect voorwerpen van elkaar kon onderscheiden. Daar stond Kira. Jace keek recht in haar paarse ogen. Haar silhouet tekende duidelijk af bij het kaarslicht. "Dag Kira" Groette hij zijn baas vriendelijk. Ze was de right hand. De onderbaas met andere woorden. En Jace mocht haar wel.

Jace voelde zich beter op zijn gemak bij haar dan bij vele andere maffia leden. Haar strijdlustige vuur was ontzagwekkend. Ze was de sterke persoonlijkheid die de maffia nodig had. Niet bloeddorstig, wel koelbloedig. Zijn donkerblonde haar piekte een beetje rond. Met een zachte streek legde Jace het terug goed. Wie indruk wou maken, moest er goed uitzien. "Goede middag, Jace", groette ze hem. Een glimlach speelde op haar lippen. Een gemeende lach die maar weinig mensen van haar kregen. Jace kende haar wisselvallige karakter. Of in ieder geval de buitenste laag. "Kan ik je ergens mee helpen op deze dag", vroeg ze vriendelijk. Hij voelde genegenheid voor dit meisje. Ze keek hem recht aan. "In het huis van God, is er meer dan genoeg", antwoordde Jace bedachtzaam. Deze plek was koel en stoffig. Er hing een muffe geur geurend naar wierook, en kaarsvet. Het licht raakte hier amper binnen. Toch straalde deze plaats een kracht uit die het grootste deel van zijn leven voedde. "Kan ik jou soms ergens meehelpen Kira?" bood hij aan terwijl zijn lippen een vriendschappelijke glimlach vormden. Een geeuw ontsnapte uit zijn mond. Het klonk niet boertig, maar als een teken dat hij zijn werk goed deed en zijn slaap er voor over had. Sierlijk zakte hij neer op de fraai bewerkte eikenhouten danken die over heel de kerk verspreid waren. Het stelsel kraakte toen zijn zit vlak het raakte. Een rauw geknerp, als laarzen die in verse sneeuw zakken. Jace liet zijn blik door de schemerige zaal dwalen. Vage bewegingen in de nissen leken net spionnen die alles naulettend in het oog hielden. "Wat kom je hier eigenlijk doen" vroeg Jace kalm. Hij wou niet te nieuwsgierig over komen. Of irritant. Ze was één van de weinige mensen waarbij hij daar opletten. De jongeman mocht dan knap en gespierd zijn. Emoties voelde hij even goed als alle anderen.

[Kort en laat, Sorry Mim]
[De inspiratie laat me in de steek D:]