this is not smart of you my dear

Arish liep door, zo rustig mogelijk, hij was weer eens op vijandig terrein. Heh, maar wanneer ook niet? Iedereen was zijn vijand, hij had de laatste tijd dan ook veel in de problemen gezeten, veel oproer veroorzaakt. Maar waar kon Arish anders heen dan plekken als dit? Er waren veel plaatsen waar hij niet meer mocht zijn, sommige waren bang voor hem door geruchten, maar daarvan was maar ongeveer de helft waar. Hij hoorde iemand ergens naast zich "Is dit wel slim van je?" dit liet hem lichtjes glimlachen "Waarschijnlijk niet, maar ik ben dan ook niet de slimste." gaf hij gewoon rustig toe, geen angst, hij sprak zelfs alsof hij tegen een vriend sprak. "Wat kom je op het gebied doen van de Morsmordre?" Arish keek haar even bijna onschuldig aan "Ik kom hier gewoon even uitwaaien." hij rekte zich even nonchalant uit "Als ik een agent was, had ik nu mijn maten opgeroepen en was je opgepakt geweest, dus misschien is het beter als je de naam van je maffia niet zo snel uitspreekt." hij glimlachte even naar haar "Gelukkig voor jou ben ik geen agent."

"Van veraf zag ik al meteen dat je geen agent was." Arish keek haar eventjes aan "Van veraf zou je ook niet denken dat jij een gangster was, maar soms zijn mensen niet wat ze lijken." hij grinnikte even om zijn eigen 'wijze' woorden, precies de woorden die iemand ooit tegen hem had gesproken "Gelukkig voor jou ben ik geen agent." hij leek het alleen maar leuk te vinden dat ze moest lachen, het was ook leuk, anderen aan het lachen maken. "En ik weet dat je weet dat dit niet een gebied is waar iedereen mag komen passeren gewoon om van het uitzicht te genieten." Arish zuchtte even "Moét je nou echt de sweer verpesten?" hij klonk bijna als een kleuter die zijn zin niet kreeg, maar aan de glimlach op zijn gezicht te zien was het bedoelt als een grap. Arish was in een goede bui vandaag, een erg goede bui, maar hij deed nu zijn best om weer serieus te zijn nadat de jonge vrouw haar volgende woorden had gesproken "Dus ik vraag me af waarom je dan toch maar het risico neemt om toch op vijandig gebied te komen." hij keek even bedenkelijk voor zich uit. Waarom was hij hier? Omdat hij nergens anders heen kon... "Er zijn niet veel andere plekken waar ik heen kan." hij keek haar toch maar weer even aan "Bijna alle straten en gebieden rond deze stad zijn vijandelijk gebied." hij krabte even ongemakkelijk over zijn oor "Daarom neem ik het risico, omdat ik geen keuze heb."

Toen het meisje hem had bedankt voor zijn 'compliment', schonk hij haar een vriendelijke glimlach, Arish zei bijna nooit iets zonder het te menen. Het was leuk om op deze, vriendelijke manier tegen iemand te kunnen praten, gewoon, alsof er niets aan de hand was. Het was lang geleden... Toch leek de jongen iets meer op zijn hoede te zijn toen het meisje van zijn blikveld was verdwenen, hij voelde niet veel later warme adem op zijn oor "Pas toch maar op met die risico's, niet iedereen is zo lief als ik." Arish grinnikte zachtjes, draaide zich voorzichtig om, zodat ze nu weer oog in oog stonden. Misschien iets te dicht bij elkaar, maar hij was nou eenmaal niet een jongen die goed was in het inschatten van persoonlijke ruimten, hij werd ook al snel als 'te familiar' gezien. Zelfs al was iedereen om hem heen zijn vijand, hij bleef zijn best doen om vriendelijk te zijn. "Ik ben trouwens Mikaela." dit deed Arish lichtjes glimlachen "Mikaela." herhaalde hij, met een zwaar grieks accent, waarna hij even nadacht. Zijn naam echte naam geven aan een bendelid..? Ach, wat maakte het ook uit. "Mijn naam is Arish." hij stak vriendschappelijk zijn hand naar haar uit.

Het meisje glimlachte terug en dit zorgde er voor dat Arish zich een stuk veiliger voelde "Aangenaam." ze schudden elkaar even de hand "Zeker." haar hand was erg klein vergeleken met die van hem, een stuk minder ruw dan de hand van de griek. Heh, echt een vrouwenhand, hij liet haar hand gewoon los toen ze deze terug trok. "Ben je hier al lang?" dat was een vraag waar de jongen duidelijk over na moest denken, want wat verstond de vrouw onder 'lang'? "Ik zwerf al ongeveer een half jaartje in deze omgeving rond, denk ik." antwoordde hij met een vage glimlach. Al een half jaar... Hij had zich nooit echt gerealiseerd hoe lang hij hier al was, hijw as hier al zo lang en hij had nogsteeds geen plek die hij zijn thuis kon noemen. Nogsteeds geen doel om hier te zijn...

"Kom erbij zitten zou ik zeggen." Arish liet dat zich geen tweede keer zitten en kwam voorzichtig naast Mikaela zitten, niet te dichtbij, maar ook niet ver van haar af. "En, Mikaela, hoe lang leef jij al hier?"

Arish had hoofdschuddend naar het stelletje vechtende jongens te kijken, heh, wie was er nou stom genoeg om op vijandelijk gebied te komen? Oké, hij was precies hetzelfde, maar Arish kon het veroorloven, die kon zich overal uit lullen of desnoods vechten. Hij had vanuit zijn ooghoek het snelle schietwerk van Mikaela wel gezien, maar veel aandacht besteedde hij er niet aan en hij ging alsof er niets gebeurd was op een veilige afstand van het meisje zitten. "Maak je geen zorgen ik bijt heus niet hoor." deze droge uitspraak deed hem even grinniken, waarna hij een stuk opschoof, waardoor hij nu op een afstand van haar zat die makkelijk te overbruggen was, nog net niet met hun schouders tegen elkaar aan. "En, Mikaela, hoe lang leef jij al hier?" hij vroeg het om het gesprek gaande te houden, natuurlijk stiekem ook wel een beetje uit nieuwsgierigheid. "Ik leefde hier al meer dan twee jaar, maar ben dan ongeveer een jaar lang weg gegaan uit Londen. Ik moest nog dingen doen, Ben blij dat dat natuurlijk voorbij is." Arish besloot er maar niet naar te vragen, dat zou ze waarschijnlijk vervelend vinden en daarbij ging het hem eigenlijk allemaal helemaal niets aan.

Na een korte stilte liet het meisje zich op haar rug vallen en wees lachend naar een wolk. Eerst vond Arish Mikaela's lachbui nogal vreemd, totdat hij haar woorden aanhoorde en zelf toch ook wel moest lachen "Dat lijkt sprekent op een kont van een ezel." hij liet zich zelf ook vallen, vlak naast het meisje, zodat ook hij beter naar de wolken kon kijken "Je hebt gelijk." lachtte hij, hij was in tijden al niet zo vrolijk geweest. "Niet dat ik er een in het echt van dichtbij heb gezien maarja." Arish grinnikte lichtjes "Echt niet?" wist hij quasi-verbaasd uit te brengen "Ik dacht dat iedereen wel een ezelkont van dichtbij had gezien!" hierna keek hij haar met een wat uitdagend grijnsje aan.

"Nou wel, ik niet." Arish zijn spieren verstrakten automatisch toen ze hem een duw tegen zijn schouder was, een logische reflex voor een straatvechter, dus Mikaela zou het hem niet kwalijk nemen. Daarbij ontspande hij zijn spieren meteen weer toen hij het door had. "En dat hou ik liever zo, maar als jij dat wel wilt moet je het maar zeggen." toen ze zijn armen aan de grond vast binde, zou hij zich eigenlijk zo los kunnen krijgen, maar het was op dit moment voor hem veel te interessant om dat niet te doen, kijken wat ze precies van plan was "Want weet je, ik wil dolgraag jou gezicht zien nadat die tegen de kont van een ezel heeft gezeten." hij lachtte zachtjes met haar mee, ze was echt grappig, ghehe... "Zou je dat leuk vinden?" hij keek haar recht aan, met een lichte glimlach "Nee, eigenlijk niet." toch vormde de glimalch al snel naar een uitdagende "Maar ik wil je wel zien proberen."

"Je hebt geluk dat we hier geen ezels hebben." Hm, dat was zeker geluk hebben, al wou Arish het haar wel eens willen zien proberen. Als hij zou willen zou hij haar nu op dit moment waarschijnlijk al kunnen overmeesteren, laat staan als hij écht zijn best zou doen. Zijn gezicht tegen een ezelskont aandrukken was dus vrijwel onmogelijk, al vond hij haar dreigementen wel erg amusant. Hij keek met een uitdagende glimlach toe hoe haar gezicht dichter bij de zijne kwam "Je hebt echt geluk. Als ik je de volgende keer tegen kom zal je natuurlijk minder geluk hebben. Arish." er ontstond een lichte twinkeling in zijn ogen "'De volgende keer', hé?" herhaalde hij "Ik kijk er naar uit." die uitdagende glimlach was bijna niet van zijn gezicht te brandden.

"Ik zal wel een ezel vinden, geloof me maar." Mikaela pakte zijn hand vast en trok hem overeind "Die zijn nog makkelijk te vinden. Jij wou toch de kont van een ezel zien, wel laten we er dan een gaan zoeken." waarschijnlijk had ze niet verwacht dat Arish gewoon gewillig met haar mee zou lopen, dat was juist het grappige, terwijl het meisje tegenstrijd had verwacht, was het nu waarschijnlijk zij die verbaasd was.

"Maar als ik de kont van een ezel moet zien, dan moet jij ook." hierbij tilde hij haar plagerig op, hielt haar met gemak onder zijn arm vast en liep zo verder.

"Nee!" "Arish, dit is niet eerlijk!" de jonge griek liep gewoon stug door en ergens vond hij het geschreeuw om hulp juist leuk. Machtsgevoel. Hij wist alleen wel dat hij niet te ver moest gaan, haar hoofd echt in de kont van een ezel duwen was er dus niet bij, maar het meisje die hij onder zijn arm droeg het idee geven dat hij het ging doen was wel grappig. "Arish, laat me los!" oké, nu werd het geschreeuw in zijn oor vervelend en ze begon ook nog terug te vechten. Toch hield hij haar nog stevig vast, liet zijn ogen naar een hooiberg verderop gaan en liep met een onhijlspellende krijns die kant op.

"Komaan, ik ga braaf zijn." Arish hielt haar iets steviger vast en slingerde haar op haar rug de hooiberg in "Wat?" sprak hij onschuldig "Je wou toch losgelaten worden." hierbij knipoogde lichtjes en lachtte zachtjes om het meisje die nu op de hooiberg lag, stukjes hooi tussen haar haren en kleding. De griek zette een paar stappen naar achteren "Van onderen!" met deze woorden dook hij zo naast haar de berg in.

"Arish je weet toch als je een dame draagt moet je haar wel als een echte gentlemen dragen, he?" Arish had alleen maar geglimlacht "Als jij je als een echte dame gaat gedragen, dan gedraag ik me als een echte gentlemen." hierna zei hij geen woord meer en liep verder. "Komaan, ik ga braaf zijn." nadat ze dit had uitgesproken, slingerde Arish haar op haar rug de hooiberg in, de blik van Mikaela toen ze in de hooiberg was beland was priceless, dus hij kon zijn zachtte lachen niet inhouden "Wat?" hij deed zijn best om onschuldig te klinken "Je wou toch losgelaten worden." hij knipoogde naar haar "Ja maar wel neer gezet worden meneertje, niet gesmeten." hier moest de jongen alleen maar om lachen, hij zette een paar stappen naar achteren "Arish waag het niet..." nam hierna een aanloop en sprong met een "Van onderen!" naast haar de hooiberg in.

Hij moest opnieuw lachen toen hij Mikaela onder het hooi zag zitten "Kijk wat je hebt gedaan!" hij trok zijn wenkbrouwen even op "Sorry, ik ben niet degene die door de hooi ging rollen." hierna grinnikte hij even zachtjes, maar hij viel stil na Mikaela haar woorden "Nu krijg je ervan langs." hah, dat wou hij wel willen zien. Het meisje besprong hem en stak plukken hooi in zijn T-shirt, maar dit deed Arish alleen maar lachen. "Lach maar, ik vind het niet erg." er onstond een onheilspellende grijns, zonder verder nog iets te zeggen greep hij haar plotseling bij zijn schouders en draaide de rollen om, zodat zij nu met haar rug in het hooi lag en hij half boven haar hing. "Zeg, kan jij tegen kietelen?" zijn grijns werd bijna ondeugend terwijl hij haar fanatiek begon te kietellen.

"Zeg, kan jij tegen kietelen?" vroeg Arish, hij zat nu vlak naast haar en hing met zijn bovenlichaam half boven haar. Zijn grijns werd bijna ondeugend en hij begon hij fanatiek te kietelen. Het was grappig om Mikaela zo hard te horen lachen, het zorgde er voor dat hij helemaal geen zin had om op te houden "Nee..." je hoorde het amper, want door het lachen had het meisje natuurlijk moeite met praten "Stop...Ik..." Arish stak even zijn tong uit "Nee, ik stop niet." en ging hierna gewoon door. Hij ging door tot ze tranen in haar ogen kreeg "Ik geef...het op." Arish trok zijn wenkbrouw even op en stopte even met kietelen "Wat zei je?" hierna kietelde hij gewoon weer verder, de pestkop. "O, machtige ARish ik geef het op." grapte Mikaela, Arish kreeg een zelfvoldane glimlach op zijn gezicht en hielt eindelijk op "Zo mag ik het horen." het was duidelijk dat het ook een grap was van zijn kant en hun ogen twinkelden van plezier. Haha, dat Arish ooit nog plezier zou beleven met een gangster, die gedachten maakte het allemaal alleen nog maar grappiger.

Hij ging uiteindelijk gewoon naast Mikaela zitten, zuchtte even en trok zonder waarschuwing zijn shirt uit zodat al het hooi er onder weg kon vallen. Arish was best gespierd, maar ergens ook best dun, je kon zijn ribben tellen en er stond een groot familiewapen op zijn borstkas. Hij vloekte even lachend in het grieks terwijl hij de stukjes stro uit zijn shirt probeerde te kloppen "Dat had nou niet gehoeven." sprak hij richting het meisje, doelend op het feit dat ze dat hooi in zijn shirt had gestopt.

"Dat had nou niet gehoeven." sprak hij richting het meisje, doelend op het feit dat ze dat hooi in zijn shirt had gestopt, maar Mikaela keek hem alleen maar lachend aan "Je daagde me uit, en ik nam de uitdaging dus aan." oké, ze had gelijk, hij kon nogal... Uitdagend overkomen als iemand dreeg. "'t Zal wel." hij was nou eenmaal een koppig ventje. Hij keek verbaasd toe hoe Mikaela een plukje hooi van zijn borstkas afhaalde, maar greens uiteindelijk zijn halve grijns naar haar "Je vergat deze." hij knikte kort "Dankje."

Hij keek ook even naar de lucht, er viel een stilte, maar voor Arish was het geen ongemakkelijke stilte. Hij genoot van het geluid van adem naast hem, van de wind die door zijn haren waaide en van de mooie wolken die door de lucht zweefden. "Ik heb lang niet zo'n mooie dag meegemaakt." na deze woorden deed hij zijn shirt weer aan en stond op "Te mooi om op m'n reet te blijven zitten." hij nam al een paar stappen weg, maar keek uiteidnelijk toch maar over zijn schouder heen "Kom je mee?"

MIkaela bekeek de wolken aandachtig, ieder had zo zijn eigen vorm. Dat was natuurlijk goed, net als bij de mensen zou het saai zijn als iedereen op elkaar leek. Haar ijsblauwe ogen gleden even naar Arish die naast haar lag maar keek toen toch weer naar de lucht boven haar. "Ik heb lang niet zo'n mooie dag meegemaakt." na deze woorden deed hij zijn shirt weer aan en stond op "Te mooi om op m'n reet te blijven zitten." hij nam al een paar stappen weg, maar keek uiteidnelijk toch maar over zijn schouder heen "Kom je mee?" Mika keek hem rustig aan. En keek toen even naar haar horloge, binnen enkele minuten zou iemand anders in haar plaats komen die trouwens toch altijd te vroeg kwam, wat voor nu dus best handig was."tuurlijk, met plezier"antwoorde ze. Met een sierlijke beweging stond Mikaela recht en grijnsde liefjes naar hem."En naar wou je gaan" Sprak ze lachend en streek enkele ravezwarte plukjes haar van voor haar ogen. Ze was best nieuwsgierig naar waar hij haar nu zou brengen. Ze zette enkele passen en stopte naast hem en keek hem glimlachend aan.

(srry even weer inkomen)