she lost Control.

Haar lach weerkaatste tegen enkele bomen en keerde terug naar de roodharige. Vuurnimf zouden sommige zeggen. Degene die dat zeiden, zouden er niet ver naast zitten. Het desbetreffende meisje was klein, ze haalde de 1,60 nog geen eens, en haar ongekamde krullen vielen wild op haar rug. Bovendien lachte ze. Ze lachte terwijl dat zacht gezegd ongepast was. Ze lachte terwijl er van haar verwacht werd dat ze stil was. Maar ze was vrolijk, god mocht weten waarom, en had zin om te dansen. Dus deed ze dat. Ze had haar legerkisten en sokken al lang uit gedaan en haar voeten bewogen zich door het natte gras. Het had afgelopen nacht geregend en je kon het duidelijk ruiken. De zon was nog maar net wakker en er was daardoor spraken van een frisse wind. Niet dat het meisje dit ook maar opmerkte. Nee, het enige wat zij opmerkte was haar wilde gedraai en haar eigen hoge lach die ze scherp kon horen.

Plots stond ze stil en keken haar felle, groene ogen schichtig om zich heen. Had ze nou iets anders gehoord? Haar kijkers vernauwde zich terwijl ze haar blik langs de omgeving liet glijden. Twijfelend gleed haar hand door haar rode lokken, maar ze stopte hiermee toen haar vingers een klit tegen kwamen. Haar lippen vormden een 'au', maar de uiting van pijn werd niet hardop uitgesproken. Het meisje trad enkele passen naar achteren, maar bleef weer stil staan toen ze merkte dat ze al bijna in het meer stond: het water likte aan haar hielen. Net op het moment dat ze de stilte wilde doorbreken, simpelweg om te kijken of er een reactie zou komen, vloog er een vogel weg vanuit de bomen. Een opgeluchte zucht volgde. Normaal kon Zahn geen genoeg van mensen krijgen. Ze zoog ze op en als ze voldaan was, huppelde ze weer verder - maar op deze vroege ochtend was haar hoofd er niet naar. Op deze vroege ochtend wilde ze dansen en genieten van de natuur. Dat was nog wel het grootste voordeel van Morsmordre: het gebied van de bende lag buiten de stad. Hier had je niet het getoeter van de velen auto's of de verstikkende uitlaatgassen. Hier had je bomen en water. Hier had je dieren die je ochtenddans konden verstoren. Een vertederde glimlach vestigde zich op het gezicht van het meisje. Ze draaide haar kleine gelaat om en richtte haar groene ogen op de berg die zich in het midden van het meer bevond. Waarschijnlijk zouden er daar wel mensen zijn. Bendeleden waarvan ze de namen geacht werd te weten, maar voor haar onmogelijk waren om te herinneren. Wat deed het er toe? Zij was nu hier en hen daar. Bovendien heeft een naam nooit een persoon kunnen doorgronden. Een naam was een nietszeggend iets – het was overbodig.