Please tell me I've gone insane!

Stilletjes, en met zijn wapen op zijn heup liep hij het casino binnen. tijd om eens wat te gaan gokken. Het was niet dat hij verslaafd was, maar hij kon er soms niet zonder. Zeker niet na die ene dag nog, het was niet erg lang geleden. Veel dingen had hij in zijn leven verloren, veel had hij gesloopt in zijn leven. Maar er was altijd een ding geweest dat hij nooit had willen verliezen of slopen. Melodie, ze was zijn muze geweest. Ze had zijn hart veroverd en door zijn ellende heengekeken. Zij had hem nog ontdooit naar wie hij was. Zoveel was er fout gegaan, en dat ene ding dat goed ging was door een massamoord verloren gegaan. Langzaam plofte hij op een kruk neer en tilde zijn arm op. Zijn eigen blik viel op de littekens op zijn armen en hij zuchtte. zijn verleden had een hoop met hem gedaan, uit elkaar gescheurd en in elkaar geplakt. Maar de littekens droeg hij niet alleen op zijn lijf, ook zijn geest was geketend aan de ellende. Langzaam legde hij zijn hand op de hendel, en wilde deze naar beneden halen. Maar het geluid van voetstappen trok zijn aandacht. Met een ruk draaide hij zich om...

---

Hij kon het verleden niet veranderen, nog kon hij het terugdraaien. Maar als hij alles opnieuw mocht doen dan zou hij het exact hetzelfde hebben gedaan. Daar was hij meer dan zeker van. Het leven was voor hem toch veranderd, maar zijn meisje, zou hij nooit meer weerzien. Misschien was het wel beter zo, zijn liefde voor haar was toch niet gewaardeerd door anderen. Ze was tenslotte lid geweest van Silver Shots, een rivaliserende maffia van Morsmordre. Het had hem niks geïnteresseerd, omdat hij alle gevechten met Silver shots had ontweken. Maar toen ze weg was, had hij zich ingezet zoals elk ander. Het kon hem niet schelen tegenover wie hij stond, dood was nu zijn beste vriend. even trok een vage glimlach over zijn gezicht toen hij weer nadacht over haar. Haar blonde haren hadden hem vanaf het eerste moment aangetrokken, en haar lach. Haar lach was zijn ultieme doel, elke dag weer wilde hij die zien. Maar nu, geen enkele vrouw zou hem nog kunnen inspireren zoals zij deed. Hij zuchtte even. Nu staarde hij naar een vrouw, die hem met grote ogen aanstaarde. Het leek net alsof ze hem bekend voorkwam, maar hij wist wie ze was. Niet bij naam, maar ze hoorde bij de politie. Maar ze leek niet echt in een conditie om hem wat aan te doen dus zijn vuurwapen bleef braaf in zijn holster. ''Zeg is er iets waarom er naar mij gestaard moet worden?'' Vroeg hij kalm en bleef haar aankijken. Die ogen, hij had ze eerder gezien. Nee, dat was onmogelijk. Gebeurde het hem nu, zag hij haar ogen in elke vrouw. Het zou niet de eerste keer zijn, maar meestal waren die vrouwen blond van haarkleur en niet chocoladebruin. hij had wel opgemerkt dat ze een stap achteruit had gedaan, maar hij stond soepel op. Hij haalde zijn hand door zijn, nog altijd blonde haar, en fronste. ''Is er misschien iets aan de hand? Je ziet er namelijk niet zo goed uit.'' Daar ging hij weer, toch was het er nog. Toch zat die bezorgdheid om anderen nog in zijn systeem. zij had het er helemaal uitgekregen, maar daarna had hij het weer weggestopt. Hij had er van geleerd dat je jezelf alleen maar meer pijn zou doen daardoor. Maar toch kon hij het vaak niet inhouden. Het zou er altijd zijn bij hem.

---

Hij bleef haar onderzoekend aankijken, niet wetend wat er met haar aan de hand was. Ze leek nogal van streek van zijn verschijning. Oke, hij was niet altijd eve knap, vooral nu met zijn onderarmen bloot. Het was ook geen slim idee geweest om een t-shirt aan te trekken. Maar toch was hij niet veel veranderd met vroeger. Misschien waren de lijnen van zijn gezicht scherper geworden en was hij iets vermagerd, maar verder was er nauwelijks wat veranderd. Veel van de vriendelijkheid was weg uit zijn ogen, dat wel weer. Hij kreeg nog altijd geen reactie op zijn eerste vraag. Het enige wat ze deed was hem woordeloos aanstaren. Alsof hij net dood was geschoten en nu ineens weer opstond. Zelfs bij zijn volgende vraag kreeg hij geen reactie en hij deed langzaam een stap naar voren en keek haar onderzoekend aan. Zijn blik gleed door het casino heen, hoevaak had hij wel niet stiekem bij de ingang gestaan om haar te ontmoeten hier. Dit was de enige plek waar ze veilig samen konden zijn, zonder in de problemen te komen. Niet dat het hem wat had geinteresserd, het enige wat hij wilde was haar. Ze had niet alleen zijn hart, ze was zijn hart. En met haar sterfte was ook zijn hart gestorven. Ze leek om zich heen te kijken, alsof ze naar een uitweg zocht. Dat kon hij wel begrijpen, om als agent hier te komen was niet zo slim. Het stikte hier van de Gangsters, en zelfs Tom hing hier nog wel eens rond. Maar toch werd hij op een vreemde manier aangetrokken tot haar, alsof ze een hoop om zich heen had dat hij ooit had gezien. "Sorry.." Fluisterde ze zacht terwijl ze nogmaals een stap naar achteren zette. "Je deed me denken aan een schim uit het verleden.. Maar ik heb me vergist." Die stem! Ineens schoten Hunters ogen wijdopen en hij staarde haar aan. Snel verborg hij zijn schrik achter een masker van rust. Voor een normaal mens had hij ruw geklonken. Maar hij hoorde, ergens ver verstopt een stem die hij maar al te goed kende. ''En wie is die schim uit het verleden dan? Je maakt me nu nieuwsgierig.'' Zijn stem klonk grof, maar dat was altijd als er iets aan de hand was. Hij deed een stap naar voren om haar beter te bekijken. Hij wilde het weten, waarom leek ze zoveel op haar. Waarom leek ze nu ineens zoveel op zijn Melodie? hij moest het weten, maar mocht niks laten merken, politie of niet. Hij moest uitvinden wie ze werkelijk was. Vriendelijk legde hij een hand op haar schouder en bleef haar aankijken, zijn blauwe ogen in die van haar. ''Gaat het echt wel goed, of vlucht je ergens voor. Of...'' hij wist niet veel opties meer, er waren nauwelijks veel opties om op te noemen. zijn hand lag heel licht op haar schouder, maar toch zo dat je hem er niet zomaar kon afschudden. Maar hij lag er ook weer niet zo dat hij kracht zette.

---

Hoevaak had hij niet naar haar verhalen geluisterd? Altijd eerst achter een koel en kil masker, maar later had hij die niet meer nodig bij haar. Hij kon altijd bij voorbaat zijn masker aflaten als hij bij haar was. Ze had het als het ware weggenomen bij hem. Altijd nam ze zijn zorgen en zijn haat weg, alleen een aanraking was genoeg voor hem geweest. Maar nu, hij most het missen. Maar haar zachte, heerlijke en warme stem verlichtte zijn ziel. Hij kon geen moment gelukkiger zijn dan bij haar. Maar die verborgen in de stem van dit meisje hoorde hij het weer terug. De tonen die hij had moeten missen al die tijd. "Hunter.." Klonk haar stem zacht. De toon in haar stem sneed hem in zijn hart. Waar was de stem van de lieve en mooie Melodie die hij had gekent. Even slikte hij, hij kon er niet omheen. Dit was haar, dit was zijn lieve Melodie. ''Waar is je stem gebleven?'' Fluistrde hij vragen, maar toch op een zachte toon die ze wel moest kennen. Met een onverwachtse beweging legde hij zijn armen om haar heen en trok haar naar zich toe. Hij zorgde er wel voor dat hij niet teveel kracht in zijn omhelzing zette, anders kon hij haar pletten. Hij verborg zijn gezicht even in haar haren en snoof haar geur op. Ja, dit was zijn Melodie. Elke seconde dat ze nu bij hem was deed hem steeds meer bewijzen. ''Waar is je je warme melodieuze stem gebleven. Wat heeft tijd ermee gedaan?'' Fluisterde hij terwijl hij haar tegen zich aanhield. Hij kon zichzelf niet meer in staat brengen om haar los te laten. Maar het kon hem niet veel schelen dat de rest hem zou zien. ''Mijn lieve, mooie Melodie. Waar ben je al die tijd toch geweest?'' Nu begon zijn stem te breken en toch kroop er een eenzame traan langs zijn wang naar beneden, maar die zag niemand. Hij had zijn hoofd nog altijd in haar nu chocoladebruine haar verstopt.

---

Hij voelde hoe haar handen langzaa hun plek weer op zijn rug vonden. Het was lang geleden dat hij haar zo in zijn armen had kunnen nemen. Hij had het gevoel van haar armen gemist, maar nu hij het terughad besefte hij pas hoeveel. Haar armen vormde zo perfect rond zijn lichaam, zoals ze altijd al gedaan hadden. En ook altijd wilde hij dat ze zich veilig voelde bij hem, en bij niemand meer. Terwijl zijn stem brak voelde hij hoe zij hem steviger tegen zich aanhield. Ditmaal was het niet alleen zijn taak om te troosten. Nee, deze keer hadden ze allebei de troost nodig van elkaar. Haar handen knepen samen trokken zijn shirt vast terwijl ze zich tegen hem aanklemde. Een traan gleed over haar wang terwijl ze zachtjes haar mond opende. "Ik.. Ik dacht dat je dood was.. Je was weg, ik kon niet blijven.. Niet wetend dat Silver Shots jou hadden vermoord, ik kon niet.." hij kon het niet laten om toch even te glimlachen. ''Maar je weet het toch? ik ben net onkruid, niet uit te roeien.'' Hij glimlachte opnieuw in zichzelf en snoof haar geur nogmaals op. "Ik zwoor wraak op hen allemaal.. Voor jou.." Haar stem brak nu compleet. Hij klemde haar nu juist strakker tegen zich aan en wilde haar alle troost gunnen die hij in zich had. Hij zou haar ook niet meer laten gaan, nu hij haar weer had helemaal niet meer."Blijf bij me, blijf dicht bij me, alsjeblieft" Nogmaals drukte ze hem dichter tegen haar aan. Zijn armspieren spande zich aan terwijl hij haar tegen zich aandrukte met alle kracht die hij had. ''Doe ik niet, ik laat je niet gaan. Niet nogmaals. De pijn die daarbij gepaard ging kan ik niet nogmaals verdragen.'' hij kon niet eens meer luider praten dan de fluistertoon die hij opzette. Hij liet haar half los zodat hij haar nu weer kon aankijken. ''Hoewel je je uiterlijk hebt veranderd, ik weet zeker dat diep van binnen nog altijd dezelfde vrouw zit.'' hij trok zijn mondhoeken langzaam op tot een glimlach, die zich ook in zijn ogen bijvoegde. Langzaam, maar teder drukte hij zijn lippen weer op die van haar. Iets wat hij in geen tijden had gedaan.

---

Zijn eerdere opmerking had haar licht doen glimlachen. Dat deed hem meer dan goed, hij kon het nog steeds. Hij had het nog steeds in zich om met een opmerking een glimlach bij haar te ontlokken. Haar ogen schoten even open maar sloten zacht terwijl ze hem terug kuste. Haar mond vormde zich in een glimlach toen haar lippen langzaam de zijne verlieten. Haar voorhoofd bleef tegen de zijne aanliggen terwijl ze haar ogen opende en hem recht aankeek. "Ik zou nooit veranderen.. Nooit, zo lang jij niet veranderd." Ze glimlachte zwakjes terwijl haar hand over zijn arm gleed. Hij voelde hoe haar vingen over de littekens gleden en hij onderdrukte de neiging zijn arm terug te trekken. Nooit had hij de littekens van zijn verleden getoond. ''Ik verander niet, ik neem alleen oude gewoontes terug.'' Hij keek even naar zijn arm. ''En die zitten er al heel lang, maar je hebt ze nooit echt gezien.'' Fluisterde hij en keek haar weer aan. Hunter keek langzaam naar hun handen die in elkaar verstrengeld raakten. hij glimlachtte opnieuw en keek Melodie aan. Een waterig glimlachje sierde haar lippen terwijl haar lippen weer een weg vonden naar de zijne. "Hoe heb ik overleven zonder jou." Fluisterde ze zachtjes met de pijn in haar stem. Nu was het zijn beurt te glimlachen. ''Dat zal ik je vertellen. Je bent een mooie en sterke meid. Je bent sterker dan menig ander, en bovendien ben je niet bang om door te zetten. Hoewel je andere keuzes hebt gemaakt in je leven, je hebt de kracht gehad om door te gaan. En dat is iets wat ik zal blijven bewonderen aan jou.'' zijn stem klonk teder terwijl hij met zijn vrije hand over haar wang streelde. hij wist dat hij zware problemen had als hij nu gespot werd door Tom of iemand anders van Morsmordre, maar dat deed er niet toe. Hij kon wel wat verzinnen, smoesjes waren veel te makkelijk te verzinnen. Maar niets kon hem nog weghouden bij har, zijn Melodie. Na de lange tijd van ellende was er weer licht aan het eind van de tunnel voor hem.

---

Hij keek toe terwijl ze haar ogen sloot en een ware glimlach sierde zijn gezicht opnieuw. Waarom had hij dit moeten missen, en voor zo lang ook. In die tijd was alle ellende uit zijn verleden ook terug gekomen. Alle haat die hij had gedragen jegens vele, en een hoop taken waren door hem uitgevoerd. Hij kon al zijn haat woede en overige emoties erin loslaten, niemand zou het namelijk ooit na kunnen vertellen. Maar dat was in de tijd dat hij het verlies niet aankon, hij had het nooit aangekund. Ze had zijn hart bloedend achtergelaten, met hem zelf denkend dat ze dood was. Maar andersom ook, het was afschuwelijk geweest. Ook zij had al die tijd gedacht dat hij zo dood als een pier was, het was een oneerlijk moment geweest in de leven van hun beide. Maar nu ze hier zo bij hem stond, kon hij eindelijk al zijn ellende weer vergeten. Zijn eeuwig lijkende bloedende hart was weer geheeld en alle wonden in zijn geest verdwenen als sneeuw voor de zon. Maar hij had te lang in zijn oude gewoontes geleefd om het weer zomaar te laten gaan, het ging weer tijd kosten. Maar hij wist een ding zeker, zolang zij hem niet liet gaan, wilde hij weer veranderen. Veranderen alleen voor haar, de rest van de wereld mocht de Hunter zien die ze altijd wel hadden gekend. Maar alleen zij mocht zijn ware gezicht zien, zijn ware gedaante zonder masker. Zachtjes glimlachte ze terwijl ze hem recht aankeek en Hunter hield zijn blauwe blik bij die van haar. Haar vrije hand streelde even door zijn haar terwijl ze haar ogen opnieuw sloot. Een glimlachje verscheen rond haar lippen terwijl ze hem zacht kuste. Zijn armen nestelde zich weer om haar lichaam terwijl hij haar weer naar zich toe trok. Hij wilde haar niet meer loslaten, bang om haar weer kwijt te raken. Zodra zijn lippen weer vrij waren van die van haar keek hij haar aan. ''Wat is er toch gebeurd met je?'' Vroeg hij fluisterend en bleef haar aankijken. Hij moest weten waarom ze zo veranderd, wat er was gebeurd in de tijd dat hij er niet was. Hij wilde haar helpen en bij zich houden.

---